kleine meisjes worden groot...

Omdat we hier in Qatar wonen missen we de nieuwste rages, liedjes en of artiesten in NL nog weleens. Nu dat liedje van Ali B, dat bedoel ik jullie zijn hem waarschijnlijk al vergeten maar ik hoorde hem pas net.. Niet dat ik het persoonlijk een erg sterk liedje qua zang vind maar die tekst..
Terwijl ik naar dat liedje luister kijk ik naar Ziya, denk ik aan Mexx en Jayna en zie ik mezelf zitten.. En gewoon janken! Man wat is dat de waarheid, over niet al te lange tijd heb ik 2 pubers in huis en dan is het einde in zicht, althans ik bedoel natuurlijk het einde van thuis wonen van het zijn van mijn kleine meisjes, mopperkontjes en prinsessen. Mexx wordt over een maand al 9 jaar en als je dat getal verdubbeld kom je uit op iets waar ik nog niet aan wil denken. En ja dan wordt er geroepen dat duurt nog even, maar dat riepen ze ook toen ik zwanger was en toen ze nog maar net zo klein was als onze Ziya. En die jaren zijn tenslotte ook om gevlogen. Tuurlijk wil je als moeder dat je mooie sterke zelfstandige vrouwen worden met een eigen mening en dat ze vinden wat ze zochten, eruit halen wat erin zit en dingen doen die ik liever niet wil weten maar die je gedaan moet hebben voor je echt volwassen bent. ook hoop ik dat ze ooit een liefde vinden, net zo eentje als ik heb gevonden, eentje die echt van ze houdt, die hun wereld vergroot en die ze de hele wereld over kunnen slepen en toch het gevoel geeft thuis te komen.. Ik heb nog nooit liefdesverdriet gehad, gewoon omdat ik voor Marco had besloten er niet in te trappen, niet mijn hart te laten breken door 1 of andere droplul.. Maar ja dat deed de ervaringen die ik om mij heen zag van anderen...dan nog ff een chemootje tussendoor en ik besloot helemaal dat ik superwoman herself was en niets of niemand mij kon vangen.. Mijn meiden groeien iets anders op en ik hoop dat ze ook zeker geloven in de liefde ook met al die valkuilen en alle niet zo leuke dingen wat erbij kan horen, dus eventueel een gebroken hart. Dat lijkt mij dus als ouder vreselijk dat er dus zo'n droplul het hart van je dochter breekt... En dan vooral dat je je er niet mee mag bemoeien en hopen dat ze de goede keuzes maken.. Dus gaan we vanaf dat ze 12 zijn elke week naar 1 of andere te romantische film tot ze gelooft dat dat het is en dan natuurlijk op haar 25ste haar grote liefde tegenkomt en ze nog lang en gelukkig leven..zoiets hihi... Nee ik hoop dat ze alle 3 krachtig genoeg zijn om te zijn wie ze zijn, trots zijn op hun zelf en met vallen en opstaan groot worden en dan terug kijken al lachend op de puinhoop achter zich met de juiste man (of vrouw uiteraard) naast zich en een stuk of 40 kinderen ;-)... en hopelijk met ons en de 'weet je nog' verhalen all over the place... Maar nu eerst genieten van mijn nu nog kleine meisjes die mijn knuffels nog waarderen, naar het voorleesmoment nog uitkijken en die nog dolgraag bij ons in bed kruipen of slapen als papa er vandoor is voor een paar nachten.. En langzaam groeien we er wel naar toe en als het moment daar is.. laat ik ze los gewoon omdat ik in ze geloof...