eerste afscheid...

en daar was DE dag...marco vertrok...

om half 8 reden we richting schiphol..probeerde mij groot te houden voor de meisjes maar een brok zat klem...1 verkeerd woord en ik ga huilen..

Aangekomen heeft Marco zijn koffer gedumpt en gingen we met zijn allen nog even ontbijten, Marco's ouders waren ook mee.

Daarna nam marco afscheid van de meisjes en ja hoor daar ging ik al...Mexx en Jayna niet die gingen namelijk met mijn schoonouders naar het dek om vliegtuigen te kijken dus dat was zo leuk dat ze al de trap op renden..

Wij, Marco en ik, liepen richting de douane. Nog even knuffelen, huilen en nog 1 kusje en dan lopen.. Niet te lang afscheid nemen het wordt alleen maar erger namelijk.. terug in de auto met Mexx naast mij.. Jayna reed met opa en oma mee...leek het alsof er niets was gebeurd... Even Mexx bij mijn schoonouders brengen en dan door naar de tennis...

De dag gaat voorbij alsof alles nog gewoon normaal is...Zondagavond voelt raar maar ben zo moe van de tennis en alle emoties dat ik om 9 uur als een blok in slaap val...

De hele week word ik geleefd doordat de meiden gewoon naar school gaan en we 's middags de beruchte clubjes en sportdingen hebben...'s avonds heb ik een hoop vriendinnen over de vloer en als die dan gaan ben ik zo moe dat ik makkelijk in slaap val...

Vrijdagavond..ik zie als een blok op tegen het weekend...dat zijn lange dagen en echt gezinstijd bij ons...maar ik mis iemand...de zaterdag regel ik kaartjes voor de sinterklaasfilm en we besluiten te gaan fietsen..om 10.15 vertrekken we en op de terugweg rijden we langs de intratuin om de kersthuisjes en dingen te bekijken...waardoor we pas om 16.00 weer binnen komen en de dag eigenlijk al bijna voorbij is..

SKYPEN!! we bellen papa en praten, lachen en eten met zijn allen terwijl we genieten van elkaars aanwezigheid...Mexx en Jayna laten alles zien wat ze hebben gemaakt en gekocht van de centjes van ouwe oma (Marcoos oma) en even lijkt het weer normaal....maar op een gegeven moment moet je ophangen...en dan moet ik weer janken natuurlijk...

Wat doe ik hier??? maar ja nog even doorbijten en als hij dan even heeft opgehangen en de dingen hier weer verder gaan met mijn lieve meiden dan trekt het gemis even naar achteren...

We hebben een week overleefd en die andere 5 kunnen we ook aan. De meiden zijn zich erg bewust van de situatie en zijn dan ook meer dan behulpzaam...naar boven iets pakken, eten wat niet zo lekker is, opstaan, aankleden enz gaat zonder gemopper en als ze merken dat ik mij even heel eenzaam voel kruipen ze net bij mij om mij een kusje en een knuffel te geven.. Jayna zingt de hele tijd als ze me helpt...wat maakt ons sterk teamwerk (van wonderteam).. ja ben blij dat ze hier bij mij zijn...

Morgen is hij precies een week weg en eerlijk is eerlijk deze week is gevlogen...Nog minder dan 5 te gaan......dus schoudertjes eronder en koppie omhoog...de leuke tijd komt eraan...sint in aantocht...en ik zal je vast vertellen dit jaar heb ik ook iets in mijn schoen verdiend heb ik uit zeer betrouwbare bron...