missen en gemist worden..

Marco goes Doha..
Wat een weken zijn het geweest...Het eerste weekend en de eerste twee weken gingen eigenlijk zo om..dit even regelen en daar even aanwezig zijn..de leukste moeder was ik en de beste echtgenoot en de liefste vriendin, de beste baas voor de dieren..alleen vergat ik iemand.... MEZELF...na 2 weken was ik helemaal op.... teveel energie gegeven en te weinig energie op kunnen doen...er moest iets veranderen...

week 3..
De meisjes kregen aandacht vanaf het moment uit school tot bedtijd die vervroegd werd naar 7 uur..dan mochten ze nog een half uurtje in bed lezen, zingen of praten maar geen mama roepen tenzij er een noodgeval was...Marco kreeg vanaf dat moment om de dag een hele avond aandacht over skype en de andere dag werd er maar geskypt tot de meisjes naar bed gingen en zo kreeg iedereen een plekje, zijn/haar aandacht en had ik tijd om bij te komen, dingen te doen die ik leuk vond en domweg voor de tv te hangen en naar een heerlijk niet bij hoeve nadenkend programma gluren....verstand even op nul..bijtanken....of even heerlijk in bad met een boek...of gewoon om 9 uur naar bed...

Dat ging beter, al vond ik week 3 het zwaarst...we waren nog niet eens op de helft hij was al heeeelll lang weg voor mijn gevoel en we moesten nog zo lang....3 avonden was het janken bij het ophangen ik zag het even niet meer zitten....ik helemaal alleen thuis, de kinderen die de hele dag mama roepen en niemand die het ergens van je overneemt...dan je verplichtingen hier en daar en de meisjes wilde elke dag bijna een speelafspraakje wat ik ze niet wil ontnemen want dat kan nog maar even.....maar ook deze week ging voorbij en toen eindelijk op de helft...Maar daarna ging de tijd weer als een sneltrein...laatste dingen kopen,bellen en mailen en de inpakkers stonden voor de deur...Alles werd ingepakt en het enige wat ik hoefde te doen was koffie schenken... Dat moest lukken...een meisje naar de sportmix en de andere zwemmen... tussendoor nog 4 koffie en een stukje boterletter serveren...en toen ze weg waren was ik helemaal kapot dus op het bankje met de voetjes omhoog...Best emotioneel momentje het gaat er echt van komen....Dan ineens komen er even twijfels...maar die nemen af als ik naar buiten loop voor Sem uit te laten..zeiknat regen ik en ik bibber van de kou....nee hoor Qatar here i come...

Nu de laatste week van Marcoos avontuur...De tijd is gevlogen achteraf...Er waren nog dingen die ik wilde doen met de meiden maar het is er gewoon niet van gekomen ook omdat die man met de mijter voorbij kwam en al snel wat weekenden vulde...zo zijn we naar de intocht in zoetermeer geweest en in berkel en rodenrijs op 1 dag...naar duinrell geweest om te kijken hoe die slaapt en waar die werkt en naar theater wat de meisjes erg leuk vonden...ook natuurlijk pakjes avond niet vergeten...en op school kwam die langs en op opa's werk en papa's werk...ja sinterklaas is dit jaar dan ook goed gevierd....

toen de twijfel wel of geen kerstboom...wel omdat het voorlopig de laatste echt boom is en niet omdat ik geen zin heb, te lui ben en we weinig thuis zijn...dilemma dus...

Toen de week van de eerste ronde afscheid...Mexx der laatste kunstbreak, een klasje waar ze allerlei schilder en teken technieken leert....de laatste sportmix...en afscheid op school...ze gaan nog wel een weekje maar dat weekje is altijd zo druk en er moet al zoveel dus vandaar een weekje eerder....dan aan het einde van de week vol met laatste keren is daar ook het laatste nachtje zonder papa...

14 december..
's ochtends vroeg na een korte nacht waar ik de slaap maar niet kan vatten...bang dat ik me verslaap...stap ik in de auto en heb kriebels in mijn buik....mijn man komt thuis en wat voel ik mij gelukkig...al schijt een vogel mijn auto onder... sta ik 5 uur in de file het kan mij niet schelen....vanavond voel ik weer warmte in mijn bed....

Als ik in de verte marco aan zie komen kan ik wel janken, tjee wat hou ik van die vent...Nadat de meiden hem zeker 10 minuten hebben geclaimd en ik netjes heb gewacht op mijn beurt krijg ik eindelijk een kus en weet ik het zeker...wij horen bij elkaar...

Nu inmiddels zijn de kerstdagen voorbij, die we heerlijk hebben gevierd, er alles uit hebben gehaald wat nodig was...en is oud en nieuw aangebroken...

nu midden in de nacht bedenk ik mij wat er allemaal gaat gebeuren en voor het eerst in jaren weet ik het niet...geen idee wat er komen gaat, wat we mee gaan maken zelfs nog niet wat en waar ik morgen ga eten...

En weet je.. stiekem ben ik wel een beetje bang maar heb er ook zo'n zin in om die zon op mijn huid te voelen en naar een land te gaan waar de tolerantie grens een stuk hoger ligt dan hier in nederland...waar het gewoon is als je je deur niet op slot doet en waar ik hopelijk snel mijn thuis vind...

lieve lieve mensen ik ga jullie zo missen....maar ik ga... ik ga op avontuur en ik neem mee....mijn fantastische lieve geweldige meiden en man! en ik hou jullie op de hoogte...